In de afgelopen jaren heeft de meubelindustrie in China, waaronder Zuidoost -Azië, Polen en Mexico, dat wordt geleid door China, geleidelijk bijna 30% van het internationale marktaandeel bezet. Een probleem dat niet over het hoofd kan worden gezien, is echter dat, hoewel Chinese meubelfabrikanten veel lijken te hebben verdiend, er nog steeds geen industriële oligarchen zijn in de ware zin van de industrie. Vertrouw op traditionele hoge en lage arbeidskosten om geld te verdienen. De merkverwarring van de meubelindustrie, dus, waarom komt de meubelindustrie, die geen kapitaal niet ontbreekt, niet in op het echte grote merk? Er zijn ongeveer twee argumenten in deze branche. Een argument is dat lage winsten leiden tot de lage kant van het merk. Het meubilair van China bevindt zich aan de lage kant van de industriële keten van de wereld. De producten zijn in de middelste en lage cijfers en worden geconfronteerd met de druk van stijgende internationale materiaalprijzen. Daarom is het fenomeen van lage winst gebruikelijk in Chinese meubels. Achter de lage winsten van Chinese meubels vertrouwen de meeste bedrijven op copycering, wat resulteert in een vreemd fenomeen dat cycli van binnenlandse meubelstijl korter zijn dan de internationale cyclus: een volwassen buitenlandse meubelstijl is populair in 5 jaar en in de afgelopen jaren, binnenlandse meubelsstijlen Het werd bijgewerkt met een snelheid van ongeveer 3 maanden. Jia Qingwen, voorzitter van de China Furniture Association, zei dat het plagiaat van de hele meubelindustrie een "traditie" is geworden: de kleine fabriek imiteert de grote fabriek, de grote fabriek imiteert het buitenland en soortgelijke bedrijven die elkaar imiteren. Dit heeft geleid tot het Chinese meubelmerk. Het is geen klimaat geworden. Een ander argument is dat merkopbouw geen initiatief heeft. In het verleden maakten meubelbedrijven meer primitieve accumulaties, deden veel meer en spraken minder. De meeste bedrijven hebben geco